خوشی و خوش بینی

کجا قرار بود بعد از سیزده یا چهارده سال که آنهمه سرزنده بودم و جوان، کسی پیدا بشود و به من بگوید بدبخت! خودم هم باورم شد، آدمیزاد است اما اینقدر زود باور به بدبختی خود؟ آنهم منی که خوش‌بینی را در حق خودم و دیگران تمام می‌کردم

شاید چیزهایی دارد تغیر می‌کند